Dit artikel is een resultaat van mijn intensieve betrokkenheid bij de ontwikkelingen in Bulgarije, na de ontwentelingen in Oost-Europa.

Begin jaren 90 heb ik onderzoek gedaan in Bulgarije over de betrokkenheid van vrouwen in het overgangsproces van het communistisch regime naar een democratie. In Bulgarije, zoals elders in Oost-Europa hadden vrouwen een belangrijke rol gespeeld in de revolutie. Ik ben hoofdrolspeelsters en gewone vrouwen gaan interviewen. Ik zag hoe belangrijk hun rol was geweest in de veranderingen, ik hoorde over hun moed, vastberadenheid, hoop en angsten.
Ik zag ook hoe snel ze na de revolutie weer weg waren. Het machtspel gaat ook na het communisme verder. Ik zag ook hoe hard het dagelijks leven was, in de eerste jaren na de revolutie.

In dezelfde periode gaf ik een cursus Feministische Filosofes aan de New Free University van Sofia.

Methodologisch stelden de interviews bijzondere problemen. Niet de taal was het belangrijkste probleem, maar het loslaten van het referentiekader waarmee mijn respondenten groot waren geworden. Hoe leg je iets uit, als woorden hun vertrouwde lading verloren hebben ?
In het kader van de bundel over feminisme en oral history van Tess Cosslett en Celia Lury analyseer ik deze methodologische kwesties.

Op basis van het onderzoek in Bulgarije maakte de BRTn de documentaire film: Stemmen uit een vergeten land (1994). Cecilia Marichal regisseerde de film, Eric Perz was de producer, in de reeks Document.